2540 ซึ่งทำให้เกิดปัญหาทั้งทางด้านเศรษฐกิจของประเทศ พร้อมด้วยปัญหาทางการเมืองควบคู่กัน จึงเป็นแรงบันดาลใจในการเรียบเรียงสามก๊กฉบับนี้ขึ้นมา ซึ่งในเนื้อหาเจตนาผู้เขียนมิได้กระทบกระเทียบเสียดสีผู้ใดในบ้านเมือง
ศ.
มอญ ตีดั้ง น. ชื่อดอกไม้ไฟอย่างหนึ่งในพวกดอกไม้นํ้า. มอญ ๒ น. คำนำหน้าชื่อเพลงไทยสำเนียง มอญ เช่น มอญ รำดาบ มอญ ชมจันทร์ มอญ อ้อยอิ่ง. มะเขือทวาย, มะเขือ มอญ ดู กระเจี๊ยบ. แย่งกันเป็นศพ มอญ ก. ยื้อแย่งกัน (ใช้ในความเปรียบเทียบ). สะบ้า มอญ ดู สะบ้า. สันพร้า มอญ ดู กระดูกไก่ดำ. กระเจี๊ยบ น. ชื่อไม้ล้มลุกชนิด Abelmoschus esculentus (L. ) Moench ในวงศ์ Malvaceae ผลสีเขียว ยาวประมาณ ๑๒ เซนติเมตร ใช้เป็นผัก, กระเจี๊ยบ มอญ มะเขือทวาย หรือ มะเขือ มอญ ก็เรียก. กระดูกไก่ดำ น. ชื่อไม้พุ่ม ๒ ชนิดในสกุล Justicia วงศ์ Acanthaceae ได้แก่ชนิด J. gendarussa Burm. f. ใบยาวรี ออกตรงข้ามกัน ลำต้น กิ่ง ก้านใบ และเส้นกลางใบสีม่วงดำ ใช้ทำยาได้, กระดูกดำ เฉียงพร้า มอญ หรือ สันพร้า มอญ ก็เรียก และชนิด J. grossa C. B. Clarke ดอกสีขาวอมเขียว ฝักยาว เปลือกแข็งและมีขน ผลแก่แตกตามยาว. กระต่ายเต้น ชื่อเพลงไทยสำเนียง มอญ ใช้ในการแสดงละครและลิเก. กระแต ๑ น. ชื่อฆ้องวงขนาดเล็ก ใช้บรรเลงในวงปี่พาทย์ มอญ ลักษณะร้านฆ้องเป็นรูปเว้าหงายขึ้น คล้ายฆ้อง มอญ แต่ปลายไม่สูง วงหนึ่งมีลูกฆ้อง ๑๑ ลูก, ฆ้องขนาดเล็กลูกเดียวแขวนกับไม้ ใช้มือหิ้วหรือแขวนไม้กับไม้ขาหยั่ง ใช้ตีเป็นสัญญาณในการอยู่เวรยามหรือแจ้งข่าวสารต่าง ๆ, ทั้ง ๒ ชนิดเรียกว่า ฆ้องกระแต.
ศ. 1143 เป็นอักษรมอญโบราณที่เก่าแก่ที่สุด ในบรรดาจารึกภาษามอญที่ค้นพบในแถบเอเชียอาคเนย์ เป็นจารึกที่เขียนด้วยตัว อักษรปัลลวะ ที่ยังไม่ได้ดัดแปลงให้เป็น อักษรมอญ และได้พบอักษรที่มอญประดิษฐ์เพิ่มขึ้น เพื่อให้พอกับเสียงในภาษามอญ [3] ในจารึกเสาแปดเหลี่ยมที่ศาลสูง เมือง ลพบุรี ข้อความที่จารึกเกี่ยวกับ พระพุทธศาสนา สันนิษฐานว่า จารึกในพุทธศตวรรษที่ 14 ราว พ. 1314 อักษรจารึกในศิลาหลักนี้ เรียกว่า ตัวอักษรหลังปัลลวะ [4] ยูเนสโก จัดให้ภาษามอญเป็นภาษาในภาวะ "เสี่ยงใกล้สูญ" ใน แผนที่โลกว่าด้วยภาษาใกล้สูญของยูเนสโก ประจำปี 2553 [5] ภาษามอญเผชิญกับการกลืนกลายทั้งในพม่าและไทยที่ซึ่งผู้สืบเชื้อสายมอญหลายคนสามารถพูดภาษาพม่าหรือภาษาไทยได้เพียงภาษาเดียว ใน พ. 2550 ผู้พูดภาษามอญมีประมาณ 800, 000 ถึง 1 ล้านคน [6] ในประเทศพม่า ผู้พูดภาษานี้ส่วนใหญ่อาศัยอยู่ในภาคใต้ของประเทศ โดยเฉพาะ รัฐมอญ ตามมาด้วย เขตตะนาวศรี และ รัฐกะเหรี่ยง [7] ประวัติ [ แก้] ภาษามอญในจารึกสมัยกลางเป็นทั้งภาษามอญและอักษรมอญ ประมาณ พ.